13 Nisan 2014 Pazar

Jubilee Street



'Arzu'nun nedeni ve sonucu olduğu her acı, farklı gerçeklik hızlarında sürekli yinelenen bir yas ritüeline dönüştürse de kendini, sonuçta doyumsuzluğa teğet geçen bir öykü bırakıyor ardında. 

Video'nun ortalarında bir yerde, adamın merdivenleri iki ayrı arzuyla, iki ayrı kafa ayarıyla, iki ayrı kişisel tarihle ve iki ayrı hızda çıkıyor olması, evrensel olmaktan uzak bir yerel hazzı, kapalı devre bir coğrafi belleği, hiç de kolektif olmayan bir kişisel tarihi taşıyor içinde. Şarkıdan söz çalan bedenler, her jestin kendi sözcüğünü yaratması, öyle ya da böyle gerçekleşmesi olası bir doyumun yaklaşıyor olduğu yanılsamasıyla kendini gerçek kılmaya çalışan stilistik drama, hep aynı yere, hep aynı yerde takılıyor; doğrusal zamanı kübik bir parçalanma ile arzularına ayıran ve her arzuyu kendi doyumundan uzak bir ketleniş öyküsüne dönüştüren şu merdiven sahnesinde (1.59-2.09)... 

Bu klip, yaklaşık 25 yıldır öyle ya da böyle, rastlantısal ya da doğrusal, isteyerek ya da kazara takip ettiğim Cave müzik videoları içinde belki de en yetkin olanı.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder